prawie rok bez Ciebie ukochany …

Czas odmierzam miesiącami, w których Ciebie nie ma. Minęło ich jedenaście… Jestem pewna, że byłbyś ze mnie dumny. W tym czasie zakończyłam spory i rozwiązałam latami ciągnące się sprawy sądowe. Sprzedałam naszą wakacyjną przyczepę campingową, kupiłam mieszkanie, przeprowadziłam się, sprzedałam samochód i podpisałam wiele aktów notarialnych. Opiekuję się najlepiej jak tylko potrafię naszym synem. Nadal czytam mu książki, odrabiamy lekcje, a na wakacje zabrałam go do Chorwacji. Utrzymuję przyjaźnie, bywam w towarzystwie i na koncertach, śmieję się głośno, chociaż myślałam, że już nie usłyszę tego dźwięku w moich uszach. Kupuję na Twój grób kwiaty, co kilka dni zapalam świece. Dbam o to, żeby w domu było czysto i żeby codziennie Maciek mógł zjeść pyszny obiad. Chodzimy na spacery, zapraszamy jego kolegów na planszówki i robimy wieczory filmowe – już bez Ciebie najdroższy. W tym tygodniu przepisałam Maćka do nowej szkoły i ogarniam wyprzedaż Twoich narzędzi i sprzętu sportowego. Twoją ulubioną marynarkę oddałam, bo za każdym razem jej widok w szafie przygnębiał. Nie ma czasu na ponure rozmyślania. Dzieje się…

Ale czasami… Czasami przychodzi taki dzień jak ten. Kulę się na kanapie i ryczę w poduszkę. Łzy nie przestają płynąć, a siłę mam tylko na to by przełożyć ciężkie ciało na drugi bok. Zamawiam Maćkowi pizzę i pozwalam cały dzień spędzić przed telewizorem. Czekam do 20:00 by wypić lampkę wina, kiedy nasz syn zaśnie. Czasami jestem tak bardzo zmęczona – myślami, wspomnieniami, przeżywaniem życia i tak bardzo bym chciała żebyś potrzymał mnie za rękę. Żebyś pocieszył, przytulił i pocałował. Czasami smutek naciska całym swym ciężarem na moją klatkę piersiową i walczę o choćby najmniejszy łyk powietrza w płucach. Ból zaciskanej wciąż szczęki przenosi się na całą głowę.

Rozpadam się na milion kawałków z tej tęsknoty i bywa, że chciałabym jak Ty zasnąć i w końcu znaleźć spokój. Pozwalam sobie przeżyć te dni rozpaczy, żalu i złości nie robiąc absolutnie nic konstruktywnego. Krzyczę w myślach do Twojego zdjęcia i wściekam się, że mnie zostawiłeś. Leżę.

Smutek…

Dziś wiem, że gówno o nim wiedziałam. Nigdy nie był tak gęsty, mroczny i uporczywy. Nigdy nie był tak głęboki. Zabrałeś ze sobą mnóstwo światła z mojego życia. Zabrałeś ogromny kawałek mnie. Została po Tobie czarna dziura w moim sercu.

I wiem, że jeszcze będzie pięknie. Wiem, że jutro obudzę się silniejsza i znowu będę z piosenką na ustach smażyć naleśniki dla naszego synka. Wiem, że słońce znowu rozproszy ciemność.

Ale dziś jest we mnie tylko mrok.

Kocham Cię Skarbie. Tęsknię.

Twój Kuciak…