Co mnie ostatnio mocno wkurza? Ciebie pewnie też.

Jeśli jesteś mamą trzylatka (lub 3+) już zapewne zdajesz sobie sprawę z tego, że charakter Świąt ulega małej zmianie. Taka subtelna metamorfoza, która ma znaczny wpływ na kształtowanie się tegorocznego Świątecznego budżetu. Nie wiem czy tylko u Nas tak to wygląda, ale od pewnego czasu co chwilę słyszę w domu „Mamo! To chcę! I jeszcze to!”. Ogłupiające reklamy bombardują Nasz dom. I żeby jeszcze młody spędzał dużo czasu przed tv. Skąd. Wystarczy pół godziny dziennie z Mini Mini czy innym cbeebies by młody zapragnął objąć w posiadanie pierdzące psiaki, ogromną straż pożarną oraz grę Karaluch. Szkoda, że nie możecie być świadkiem akcji „rodzic”, kiedy startuje blok reklamowy. Słyszę go z kuchni. Pierwsze głośniejsze dźwięki z odbiornika telewizyjnego, pierwsze głośne westchnięcie mojego malucha. Biegnę w fartuchu, z rękoma upaćkanymi w mące. Biegnę aby przejąć władzę… Mój mąż w tym samym czasie podnosi się z kanapy. O wiele szybciej niż zwykle. Już sięga po pilota, już go ma… Ufff… Tym razem zdążyliśmy usłyszeć tylko jedno „Kup mi mamo…”

Też tak macie? Ograniczyłam czas spędzony przed magicznym ekranem do minimum, umówiliśmy się z mężem, że do czasu Świąt nie wchodzimy z synem do sklepów z zabawkami. I nie dlatego, że boję się konfrontacji z trzylatkiem, nie dlatego, że nie potrafię mu odmówić kolejnej kopary. Umiem. Nie chcę jednak, żeby te wszystkie nachalne działania marketingowych ninja wpływały na kształtowanie gustu mojego syna. Na jego wybory zakupowe. O ile w przypadku takiego malucha możemy mówić o jakichś sensownych wyborach 😉

Jak wytłumaczyć trzylatkowi, że helikopter, który w reklamie śmigał niczym błyskawica, strzelał i wciągał na pokład ratowników górskich w rzeczywistości jest kawałkiem plastiku, którego jedyną funkcją jest świecące światełko na kadłubie? No jak? Jak wytłumaczyć, że wóz strażacki w rzeczywistości nie sika fontanną wody, a dołączony do niej plastikowy budynek – nie płonie? Basta! Nie myślcie, że zmieniłam zdanie co do zabawek. Nadal je uwielbiam i do Świąt pokażę Wam ich jeszcze troszkę. Ale tylko takich, które się u Nas sprawdziły, a nie tych, za których reklamę ktoś zapłacił grube miliony. Miliony, aby ogłupić Nasze dzieciaki i wyciągnąć z Naszych kont ciężko zarobione setki.

I cóż z tego, że Matka (miłośniczka pięknych, mądrych, edukacyjnych zabawek) już od miesiąca zastanawia się czym by tak uraczyć mojego syna 6 i 24 grudnia. Cóż, że stara się by zabawka, którą znajdzie w bucie nasz dziedzic nie została rzucona w kąt po 2 dniach, by służyła kilka lat ciesząc dziecko i rodziców. A są takie zabawki. Cóż z tego, skoro wszyscy zmówili się, by syn został zarzucony drogim, strasznym badziewiem, które ni w cholerę nie wpisuje się w gusta matki. W gusta syna też nie. Ale on przekona się o tym po 3 dniach posiadania „wymarzonego” dinozaura. Reklamy w tv, gazetki marketów podrzucane codziennie do skrzynki pocztowej, galerie handlowe bombardujące dziecięce mózgi z każdej możliwej strony. No nawet w toalecie takiego molocha usłyszysz z głośnika, że MUSISZ mieć Elzę i bałwanka Olafa. Tylko koniecznie tą z mikrofonem. MUSISZ. Rozumiesz? Bez tego całego grającego, skaczącego, świecącego badziewia Twoje dziecko zapewne nie rozwinie się prawidłowo.

Jak znaleźć kompromis, kiedy ja chcę kupić dziecku jakiś zestaw Lego, nowy zestaw ciastoliny i planszówkę, a On woła o Nerfa, kolejny wóz strażacki (trzeci !) i Shopkinsy? Skrzyknęłam dziadków i wszystkich tych, którzy Maćka chcą obdarować i ustaliłam, że w tym roku prezenty wybieramy razem. Przy okazji napisałam z Maćkiem list do Mikołaja. On dyktował, ja sporządzałam protokół. Podsunęłam mu pod nos katalog Playmobil, bo uznałam, że jest w odpowiednim wieku na ich farmę lub zestaw z samochodem kempingowym. M. co sekundę zmieniał zdanie. To chcę. Nie. Jednak basen. Albo traktor. Tamten… Ehhh… Chcecie wiedzieć co zamieścił w liście do czerwonego grubaska z białą brodą?

Niech zostanie w internetach na wieczną pamiątkę… Pewnie przeczytam to mając 60 lat i się lekko wzruszę 🙂

KOCHANY MIKOŁAJU

Mam na imię Maciek. Mam 3 lata. Przywieź mi proszę:

1. Samochód z kibelkiem i wanną. Pierdzący. (czyt. Ugglys Pet Shop wypatrzony w reklamie tv)
2. Lego City (ma 1 zestaw i mimo jego młodego wieku wkręcił się na maxa)
3. Oreo (wiadomo ;))
4. Książkę o Bobiku, który był w ogrodzie i robił kupę. (nie wiem, czy jest jakaś nowa część naszej ulubionej „Ja, Bobik”, ale chyba muszę skontaktować się z autorką, co by dopisała jakąś maleńką scenkę specjalnie dla jej oddanego fana)
5. Nowy telewizor (ale że po co ???????)
6. Shopkinsy (dziękuję reklamo za kolejne gumowe figurki !)
7. Blok do rysowania
8. Drogi Mikołaju. Chcę figurki – śmieciaki
9. Zrób odkurzacza, który pierdzi i sprząta…

I tutaj matka rzekła, iż miejsce na kartce nam się skończyło. Bałam się usłyszeć co będzie dalej. Dzisiaj (o ile dotrwaliście do tego miejsca) zdradzę Wam jeden z moich sposobów na obronę przed tymi natarczywymi mediami. Odciąć od świata dzieci się nie da. Jeśli córka nie wypatrzy nowych Pony w tv czy na wystawie sklepu z zabawkami, na pewno powiedzą jej o nich kumpele z przedszkola. W końcu od czego ma się przyjaciółki 🙂 Moje też mi mówią o promocji na perfumy w ulubionej drogerii, czy o tym, że Pandora wypuściła nowe beadsy i powinnam je mieć. Pomysł, który Wam dziś sprzedam zaczerpnęłam z zajęć w Szkole Rodziców.

CZAROWANIE Z DZIECKIEM

M. po raz kolejny jęczy żeby mu kupić wielki samochód RC. Więc pytam „A gdybyś miał takie auto, to jak byś się nim bawił? Co byś z nim zrobił?”. W tym miejscu zaczyna się magia. Młody tworzy swoje scenariusze zabaw, a ja to jeszcze podkręcam. „A pomyśl synek. Gdyby do takiego auta doczepić śmigło. To mógłby latać. WoooooW… Jak sikorki w Naszym ogrodzie”. To działa. M. już zapomniał, że jeszcze przed chwilą wpatrywał się we mnie błagalnie, czekając aż ulegnę jego prośbie. Teraz fantazjuje razem ze mną i zawsze spontanicznie przeradza się to w jakąś wspólną zabawę.

Kolejny dzień, kolejna scenka:

„Mamo. Daj mi Kinder Niespodziankę”. Odmawiam, bo dostał dzień wcześniej. Tłumaczę. Nie działa. Jęczy. „synek, a ile Ty byś mógł zjeść tych jajek?”. Pokazuje wszystkie paluszki u rączek. Liczymy. Jest 10 jak nic 🙂 Mówię: „Ale byśmy wielką wieżę ułożyli z tylu jajek!!! A gdybyśmy tak rozpuścili tyle czekolady, to moglibyśmy w niej pływać. Mielibyśmy rzekę czekolady w pokoju”. M. patrzy na mnie roziskrzonym wzrokiem. Oczywiście chce mieć tą magiczną rzekę. Wyciągam z mojej skrzyni dwa prześcieradła i rozkładam po pokoju. Pokazuję jak wije się nasza „czekorzeka”. Młody tarza się po podłodze i wściekle rechocze. Myślicie, że pamięta, że chciał Kinder Niespodziankę? W życiu.

Myślę, że warto spróbować takich prostych sposobów na odciągnięcie uwagi dziecka. Uwierzycie, że jeszcze 2 – 3 miesiące temu wychodziłam ze Smyka z dumnie podniesioną głową? Bo mój syn O NIC NIGDY NIE PROSIŁ. Nawet o lizaczka. Sporo się zmieniło w przeciągu tych kilku tygodni…

Wracając do Mikołajek i Bożego Narodzenia. Co zrobi matka? Kupi ten pierdzący samochód chociaż ani on ładny, ani fajny (moim zdaniem), kupię te shopkinsy, chociaż szlag mnie trafia, że za kilka gumowych mini figurek zapłacę 60 zł. Kupi, żeby zobaczyć te iskierki zachwytu w oczach, bo chyba od tego jest Mikołaj. By spełniać te dziecięce marzenia. Kupię, choć jestem prawie przekonana, że to będzie zabawka na chwilę, na jeden wieczór, no może tydzień. Przed kolejnymi reklamami w moim domu chroń Nas Boże. Niech kolejne zabawki będą wybierane tak jak kiedyś. Mądrze. Niech będą przemyślane, a nie sprowokowane agresywną reklamą skierowaną do niewiedzących jeszcze, że telewizja kłamie dzieci.

Dajcie się troszkę pociągnąć za języki. Czy tylko ja mam w domu małego konsumenta idealnego? Czy tylko moje dziecię chłonie wszystko z dziecięcych reklam jak leci? Pocieszcie kochani 🙂 A jeśli choć troszkę identyfikujecie się z moim małym problemem, dzielcie się tym tekstem. Niech pójdzie tym od reklamy w biodra 😉