Pożegnanie pulpeta

Zaczęło się całkiem niewinnie. Uznałam, że zbyt często kupuję pod wpływem chwili, rekompensując sobie złe samopoczucie, kiepski humor czy sprzeczkę z mężem. Kupiłam więc (taka przewrotność) książkę „Chcieć mniej”, o której już Tobie pisałam (KLIK). Połykałam stronę po stronie, przynosząc z kuchennej szafki kolejne worki na śmieci i pozbywając się tego co zbędne. Trzeciego dnia „porządkowania życia” przyszedł czas na 3 kartony ustawione na szczycie szafy.

W tych kartonach poskładane w równą kosteczkę czekały na lepsze czasy ukochane spodnie, sukienka kupiona w Rzymie (dziś oczywiście za mała), spódnica w granatowe kwiaty z nieodciętą jeszcze metką (kupiona z myślą, że na pewno do niej schudnę) i legginsy z Calzedonii, które wchodzą mniej więcej do połowy uda. Znalazłam w tych pudłach tonę wspomnień o szczupłej, wysportowanej sylwetce i przeciągłym spojrzeniu mojego S. kiedy po raz pierwszy zobaczył mnie w tej czerwonej sukience.

To było przecież tak niedawno…

Na dnie ostatniego pudełka leżała turkusowa sukienka, którą trzy lata temu tak bardzo lubiłam. Jezu! Spojrzałam raz jeszcze i podeszłam z nią do lustra. Nie wierzę! Te cholerne lustro pogrubia! Czemu ta sukienka leży w tych kartonach? Przecież nie jest taka mała. Na bank się w nią wcisnę…

Nie przeszła przez biodra, a na brzuchu zacisnęła się niczym stalowa obręcz. Jakimś cudem szwy nie puściły, choć przecież to typowa MADE IN CHINA 😉 Wyobraźcie sobie moje zdziwienie. Sprała się turkusowa cholera! To pewne!

A co jeśli jednak nie?

Kurwa!

Jestem wielka!

Czy Ty też chowasz w najdalszym kącie szafy ubrania, w które masz nadzieję jeszcze się wcisnąć?

Mówiłam o tym 128 023 254 587 222 razy, przekonywałam samą siebie, ogłaszałam wśród koleżanek…

Żegnam się z czekoladą raz na zawsze. Gdy wpadam do Ciebie na kawę nie stawiaj na stole ciasteczek, bo moja silna wola przypomina tego gluta, którego wczoraj zrobiłam z synem z mąki kukurydzianej. Nie dość, że rozlazły i miękki, to jeszcze po godzinie wylądował w koszu.

Prosiłam – nie przynoś dziecku tych Kinder Czekoladek – bo matka napala się na nie jak czterdziestolatek na osiemnastkę w przykusej bluzce, a później, pod osłoną nocy bierze i nie pyta o zgodę (matka kinderka, nie czterdziestolatek osiemnastkę ;)).

Zarzekałam się setki razy, że biorę się za siebie, że muszę, bo źle się ze sobą czuję – i fizycznie i psychicznie. Działało przez 3 dni. Aż do jakiegoś grilla ze znajomymi, do spotkania w cukierni z przyjaciółką. Wypiję tylko kawkę. Nic więcej. Ależ jedno ciasteczko mi nie zaszkodzi. Bez przesady. Przecież nie można się tak katować. Raz się żyje! I płynęłam kolejny raz niesiona cukrową falą, na haju lepszym niż ten kokainowy. Cukier, czekolada, 20 kilo więcej w dwa lata!!!!

Tym razem postanowiłam potraktować moją drogę do zdrowego życia jak projekt, blogowe wyzwanie. Uznałam, że z Tobą będzie mi łatwiej. Że kiedy otworzę lodówkę w przypływie silnej zachcianki „na coś”, pomyślę o Tobie. Że głupio tak będzie Ciebie rozczarować i kolejny raz latem kryć się za parawanem.

Przez większość życia byłam bardzo szczupła. Pierwsze kilka nadprogramowych kilogramów pojawiło się tuż po studiach, kiedy zaczęłam zamiast nóg używać auta i zamieniłam całonocne tańce na osiem godzin za biurkiem 😉 Ponieważ jednak przede mną migotała wizja nadchodzącego ślubu, szybko się z tymi kilkoma kilogramami rozprawiłam. Wtedy wystarczyły trzy miesiące.

Od trzech tygodni jestem na diecie (pierwszy raz tak „długo” się trzymam ;)). Wykupiłam ją sobie na BeBio i uczciwie zaznaczyłam mój poziom aktywności jako niski, co mam nadzieję w najbliższej przyszłości zmienić. Jem 1500 kalorii dziennie i potrafię już obojętnie przejść obok półki z czekoladopodobnym syfem. Za każdym razem kiedy „Bajeczny” krzyczy do mnie „Weź mnie!”, „Zjedz mnie!”, „Jestem tutaj! Czekam na Ciebie taki rozkoszny!”, patrzę na falującą oponkę, która wciąż mi towarzyszy i walę go po mordzie. Chcę by moje ramiona pokochały sukienki z odkrytymi ramionami, a moja pupa zechciała gładko wślizgnąć się w granatowe rurki, których nie udało mi się wyrzucić (no kocham je i już ;)).

Po trzech tygodniach na wadzę widzę 3 kg mniej. Z przodu przyjaźnie migocze do mnie siódemka, a ja marzę o momencie gdy zobaczę upragnione 60. Ale i 65 będzie ok 😉

Chciałabym napisać, że obecną nadwagę zawdzięczam ciąży. Byłaby to jednak niezła ściema.

Dzień przed porodem byłam o 9 kg lżejsza niż dzisiaj!

Wydaje mi się to wręcz niemożliwe, ale wiesz… Zdolna ze mnie dziewczyna! Nawet niemożliwe czynię możliwym.

Ponieważ moje życie zaczęło w dużej mierze kręcić się wokół nasion chia i wszystkiego co pełnoziarniste, postanowiłam raz na jakiś czas się tym z Tobą podzielić. Na tę fantastyczną okoliczność powstała na blogu nowa zakładka – „FIT MAMA”, w której od czasu do czasu znajdziesz przepisy na najlepsze, ale zdrowe dania, dowiesz się czy odnoszę sukcesy na polu walki, czy są jakieś postępy w mojej przemianie, czy postanowiłam, że chrzanię i idę na lody z bitą śmietaną 😉 Czy ćwiczę ukochany przez tysiące Polek „Skalpel”, czy schodzę z tonu i zaczynam od wieczornego marszu z sąsiadką, która niedawno urodziła drugie dziecię.

Jak to się stało, że ze szczupłej mamy popychającej przed sobą wózek z małym berbeciem przeistoczyłam się w mamę z niezłą nadwagą opowiem Ci następnym razem… Pokażę Ci też kilka zdjęć z czasów, kiedy Maciek był malutki 😉 Do zobaczenia…

Jeśli jesteś ciekawa jak ta historia się dalej potoczy, jeśli masz ochotę mi kibicować (a nie podstawić nogę), jeśli chcesz do mnie dołączyć i wspólnie się motywować do działania – polub mnie na Facebooku, gdzie dowiesz się o kolejnych wpisach 🙂

Jeśli jesteś moją stałą Czytelniczką to mam nadzieję, że zaciśniesz kciuki i będziesz tutaj razem ze mną :*